مزامیر ۵۶

1ای خدا بر من رحم فرما، زیرا که انسان مرا به شدت تعاقب میکند. تمامی روزجنگ کرده، مرا اذیت مینماید. 2خصمانم تمامی روز مرا به شدت تعاقب میکنند. زیرا که بسیاری با تکبر با من میجنگند. 3هنگامی که ترسان شوم، من بر تو توکل خواهم داشت. 4در خدا کلام او را خواهم ستود. بر خداتوکل کرده، نخواهم ترسید. انسان به من چه میتواند کرد؟ 5هر روزه سخنان مرا منحرف میسازند. همه فکرهای ایشان درباره من برشرارت است. 6ایشان جمع شده، کمین میسازند. بر قدمهای من چشم دارند زیرا قصدجان من دارند. 7آیا ایشان بهسبب شرارت خودنجات خواهند یافت؟ ای خدا امتها را درغضب خویش بینداز. 8تو آوارگیهای مرا تقریر کردهای. اشکهایم را در مشک خود بگذار. آیا این در دفتر تو نیست؟ 9آنگاه در روزی که تو رابخوانم دشمنانم روخواهند گردانید. این رامی دانم زیرا خدا با من است. 10در خدا کلام او را خواهم ستود. درخداوند کلام او را خواهم ستود. 11بر خدا توکل دارم پس نخواهم ترسید. آدمیان به من چه میتوانند کرد؟ 12ای خدا نذرهای تو بر من است. قربانی های حمد را نزد تو خواهم گذرانید. 13زیرا که جانم را از موت رهانیدهای. آیا پایهایم را نیز از لغزیدن نگاه نخواهی داشت تا در نورزندگان به حضور خدا سالک باشم؟